Opel Mokka 1.2 Turbo A8 - modny i dynamiczny

Przeczytaj także: Opel Mokka 1.2 Turbo A8 GS Line - zaskakująco dorosłe auto

Ten bardziej modny gracz to oczywiście Opel Mokka. I właśnie on trafił w moje ręce. Czy flagowa wersja spalinowa jest godna polecenia? Na odpowiedź potrzebuję kilku akapitów, które przybliżą Wam sylwetkę tego modelu. Przejdźmy więc do rzeczy.

Stylistyka niemieckiego crossovera może się podobać. Wykorzystuje najnowszy nurt stylistyczny marki, co oznacza wąskie reflektory sąsiadujące z litą bledną, na której umieszczone zostało czarne logo producenta. Wloty powietrza znajdują się dużo niżej.

Profil ujawnia znacznie bardziej dynamiczną sylwetkę w porównaniu do Crosslanda. Chodzi przede wszystkim o skromniejsze przeszklenia, masywniejsze błotniki i wyraźniej opadającą linię dachu. Styl miał więc tu kluczowe znaczenie.

Tylna część karoserii przypomina natomiast najnowszą Astrę. Wszystko za sprawą charakterystycznych lamp, które są minimalistyczne i eleganckie zarazem. Wkomponowano je częściowo w klapę bagażnika, która charakteryzuje się wyraźnym przetłoczeniem. Podsumowując, forma jest bardzo ładna, choć nie przemawia do mnie dwukolorowe nadwozie.

Wnętrze

Bystre oko dostrzeże tu elementy znane z innych modeli Stellantis. Jakieś przykłady? A i owszem. Spójrzcie na przycisk od odpalania, ekran, centralny, selektor skrzyni biegów czy klamki. Nietrudno jednak odnieść wrażenie, że projektanci starali się zachować indywidualizm, dlatego sam projekt kokpitu wygląda inaczej, niż u francuskich kuzynów. I to się chwali.

Cyfrowe zegary mają swoje indywidualne motywy, które mogą się podobać, tym bardziej że są czytelne. Przed nimi znalazła się kierownica z fizycznymi przyciskami, są znacznie wygodniejsze w obsłudze, niż coraz szerzej stosowane dotykowe odpowiedniki.

Rolę centrum dowodzenia pełni wspomniany już ekran multimedialny. Jest on charakterystyczny dla miejskich modeli Stellantis, ale w tym modelu dysponuje dodatkowo fizycznymi klawiszami funkcyjnymi oraz dodatkowym panelem klimatyzacji, który pozwala na unikanie „dotyku” podczas regulacji temperatury czy siły nawiewu. Tak jest znacznie bardziej ergonomicznie.

Jeżeli chodzi o materiały wykończeniowe, to są mieszane. Część tworzyw ma miękką fakturę - znajdziemy je przede wszystkim w górnych strefach. Te twarde są niżej. Najważniejsze jednak, że można liczyć na staranne spasowanie, które eliminuje nieprzyjemne odgłosy. Praktyczność? Na trzy z plusem. Przydałoby się nieco więcej przestrzeni na drobiazgi na tunelu środkowym. Nie pogardziłbym także większym schowkiem przed pasażerem.

Fotele w prezentowanej wersji wyglądają naprawdę świetnie. Są do tego praktyczne, bo ich środkowa część nie została pokryta skórą, co eliminuje szybkie nagrzewanie lub wytracanie temperatury, które doskwiera latem albo zimą. Pod względem wyprofilowania i zakres regulacji jest całkiem nieźle, ale byłoby jeszcze lepiej, gdyby siedzisko dało się wydłużyć wysuwaną częścią.

Dostęp do drugiego zapewniają oczywiście tylne drzwi, ale otwór jest bardzo skromny. Krótko mówiąc, wyższe osoby muszą uważać na głowy. Przestrzeni nie jest tu za dużo, ale dwóch pasażerów średniego wzrostu powinno się zmieścić bez specjalnego narzekania. Czarna podsufitka przy takiej kubaturze wnętrza może nie być najmilszym widokiem dla chorych na klaustrofobię, ale według mnie wygląda bardzo fajnie i pasuje do całej koncepcji.

Przejdźmy do bagażnika. Początkowo wydaje się bardzo płytki, ale to efekt zastosowania podwójnej podłogi, która wyrównuje wysoko poprowadzony próg załadunku. Jeżeli ją obniżymy lub wyjmiemy, do dyspozycji będzie 350 litrów.

Praktyczne rozwiązania? No cóż, haczyki na obu burtach i solidna półka. Tak, niewiele. Na pocieszenie pozostaje możliwość złożenia drugiego rzędu, która owocuje zwiększeniem przestrzeni do 1105 litrów, co pozwoli na przewiezienie choćby pralki. Zawsze coś.

Technologia

Małolitrażowy silnik benzynowy wydaje się idealnym źródłem napędu w takim modelu. I rzeczywiście, doładowany silnik o pojemności 1,2 litra pasuje do Mokki. W prezentowanej konfiguracji oddaje do dyspozycji 130 koni mechanicznych i 230 niutonometrów.

Warto podkreślić, że to wersja wyposażona w ośmiobiegową przekładnię automatyczną, która przenosi całą mocna oś przednią. Jak można się domyślać, testowany Opel nie występuje w wersji z napędem na obie osie. Nie miałoby to żadnego sensu w tej klasie.

Ile waży niemiecki crossover? Ten egzemplarz dokładnie 1270 kilogramów. Osiągi? Przyzwoite. Sprint do setki zajmuje 9,2 sekundy. Z kolei prędkość maksymalna wynosi 200 km/h. Jeżeli chodzi o spalanie, to trzeba liczyć się z 7 litrami w cyklu mieszanym.

Wrażenia z jazdy

Auto wygląda, jakby miało ze 200 koni i wydaje się, że jego układ jezdny poradziłby sobie z taką mocą. Opel Mokka jest zaskakująco zwarty, a dzięki skromnym gabarytom i takiej też masie własnej potrafi zwinnie pokonywać zakręty i dać całkiem sporo frajdy z jazdy, co w przypadku miejskich crossoverów nie jest takie oczywiste.

Układ kierowniczy jest na tyle dorosły, że nawet przy prędkościach autostradowych daje wystarczającą pewność kierowcy. Z kolei zawieszenie zapewnia sprężystość i utrzymuje nadwozie w ryzach - także podczas gwałtownych zmian toru jazdy. Komfort? Na czwórkę. Pokonywanie nierówności stoi na dobrym poziomie, choć cichsza praca z pewnością by nie zaszkodziła.

Silnik ma w sobie sporo wigoru. Jego charakterystyczny warkot nie przeszkadza, a może nawet się podobać. Pod względem mocy, nie trzeba niczego więcej. Jeżeli chodzi o skrzynię, to działa płynnie i całkiem sprawnie, aczkolwiek inne oprogramowanie mogłoby przyspieszyć szybką redukcję. Podejrzewamy jednak, że taka konfiguracja ma związek z aktualnymi normami, które wymagają dostosowania się do limitów emisji…

Okiem przedsiębiorcy

Czas zajrzeć do cennika. Za bazową Mokkę ze 100-konnym silnikiem benzynowym, sześciobiegowym manualem i podstawowym wyposażeniem trzeba zapłacić 104 800 złotych. Dużo? Optymalnie, jak na dzisiejsze standardy. Niestety, nawet zwykłe miejskie hatchbacki bez problemu przekraczają dziś barierę 100 tysięcy złotych. Takie czasy.

Za prezentowaną konfigurację napędową trzeba zapłacić co najmniej 126 350 złotych. Startuje ona od razu z drugim poziomem wyposażenia i skrzynią automatyczną. Nie jest to jednak najdroższa konfiguracja. Tę rolę pełni „elektryk”, który kosztuje minimum 184 300 złotych. Jak można się domyślać, nie jest to popularny wariant w naszym kraju.

Opel Mokka to propozycja dla kierowcy, który oczekuje modnego, niedużego auta oferującego dobrą dynamikę i skromny apetyt. Jeżeli ktoś chciałby więcej praktyczności, to powinien łaskawszym okiem spojrzeć na Crosslanda, który jest nieco starszy, ale za to trochę tańszy od prezentowanego brata.