Renault Twingo prowadzi się przeciętnie

Przeczytaj także: Renault Twingo III 0.9 TCe 90 KM

Nowe Renault Twingo zerwało całkowicie z wizerunkiem dwudrzwiowego półokrągłego żuczka dla kobiety. Obecnie do 3,5-metrowego nadwozia spakowano aż dwie pary drzwi. I trzeba przyznać, że ten zabieg wyszedł projektantom nad wyraz dobrze. Nadwozie wygląda świeżo i jest atrakcyjne dla oka, a tylna klapa z czarnego plastiku, spoiler i schowane w słupkach klamki tylnych drzwi dodają Twingo nawet lekko zawadiackiego uroku.

Środek, choć jest bardziej zabawkowy, urzeka kolorowymi i wesołymi wstawkami. Materiały są przyzwoitej jakości, a wszystko zaprojektowano tak, żeby właściciele poprzednich generacji bardzo szybko odnaleźli się w nowym modelu – przeważają więc elementy sprawiające wrażenie jakby były odrysowane cyrklem na papierze. Projektanci wykazali się też pomysłowością. Przed fotelem pasażera znajduje się schowek wypełniony materiałowym etui, które przypadnie do gustu przede wszystkim kobietom – włożenie zawartości schowka do torebki zajmie bowiem raptem kilka sekund.

Mięsista, miła w dotyku kierownica pewnie leży w dłoniach, a przednie fotele bardzo sprężyście podtrzymują ciało w zakrętach. W dodatku zapewniają też bardzo poprawne podparcie dla szyi. W środku bez problemu zmieszczą się 4 osoby, a dostęp do 219-litrowego bagażnika jest bardzo prosty. Od razu mamy bowiem do dyspozycji płaską podłogę. Szkoda tylko, że aby go otworzyć musimy nacisnąć przycisk na pilocie i czekać kilka sekund aż pokrywa odskoczy. Producent nie przewidział niestety możliwości uwolnienia zamka ze środka. Nie przypadła mi do gustu również trochę za duża gałka skrzyni biegów, ale to tak naprawdę niuanse.

Nowe Twingo, dzięki bliskiej współpracy ze Smartem (brat bliźniak modelu ForFour) przenosi Renault do pięknych czasów panowania ostatniego Mohikanina z tylnym napędem - pięknego i zwariowanego Renault 5 Turbo. Ale nie liczcie, że w Twingo uchowało się cokolwiek z jego narowistego charakteru. Symboliczna moc 70 KM krzesana z cherlawego silniczka nie gwarantuje bowiem żadnych emocji. Autku brakuje mocy w każdych warunkach - podczas startu ze świateł, wyprzedzania czy podjazdu pod górkę. Jest to też jeden z nielicznych samochodów, w których naprawdę mocno czuć wagę każdego dodatkowego pasażera. Wyjazd za miasto w cztery osoby to więc istna mordęga.

Słaba moc i konieczność żyłowania silnika, żeby nadążyć za ruchem miejskim, odbija się też mocno na spalaniu. Twingo potrafi spalić nawet 10,5 litra w mieście, a średnia rzadko kiedy spada poniżej 8,5 litra. W dodatku 1.0-litrowym silniczkiem na wolnych obrotach zarzuca jak 650-centymetrową jednostką w Fiacie 126p; ręce na kierownicy drżą, a ciało wpada na fotelach w wibracje – mało to przyjemne. Nie liczcie też na możliwość wejścia driftem w zakręt. Wprowadzenie tylnych kół w poślizg to zadanie godne mistrza cierpliwości, a nawet, gdy już to się uda, to i tak całą zabawę psuje niewyłączalna elektronika.

Są też inne minusy tej nietypowej konstrukcji. Silnik, który znajduje się pod grubą matą i kawałem metalowej pokrywy z tyłu utrzymuje temperaturę roboczą wyższą o ok. 5 stopni od silników umieszczonych z przodu (ciekawe jak to będzie wyglądało za parę lat, gdy już chłodnica straci kilka procent swojej sprawności), a trudny dostęp do niego praktycznie uniemożliwia dolewanie oleju między przeglądami (producent obiecuje, że między wymianą oleju, poziom cieczy nie spadnie poniżej minimum… ciekawe). Z przodu, inaczej niż w Fiacie 126 p nie ma też bagażnika. Pod jedynie uchylaną do przodu maską znajdują się zbiorniczki z płynami ustrojowymi oraz akumulator, ale żeby się tam dostać np. w zimie, trzeba się porządnie ubrudzić.