Ford B-Max 1.0 EcoBoost Titanium - trzy cylindry w mikrovanie?

Przeczytaj także: Ford B-MAX 1,0 EcoBoost Titanium

Ford B-Max to w roli ścisłości „najedzona” Fiesta. Wiele elementów tego mikrovana pochodzi wprost z tego miejskiego modelu. Podobieństwa znajdziemy zarówno w widocznych miejscach auta jak wnętrze lub nadwozie, ale także w rozwiązaniach technicznych niewidocznych gołym okiem.

Wygląd B-Maxa nie powala, aczkolwiek jest to całkiem ładne, uśmiechnięte jak reszta marki, miejskie „wozidełko”. Co ważne auto jest proporcjonalne, co nie jest takie oczywiste w przypadku mikrovanów. Pas przedni z reflektorami LED do jazdy dziennej sprawia, że auto na pierwszy rzut oka wygląda nowocześnie i atrakcyjnie. To jedyne wyróżniki, ponieważ tył samochodu jest przeciętny, a bok intryguje tylko podczas otwartych drzwi. Dlaczego?

Ponieważ tak jak w reklamie, widzimy co się dzieje po drugiej stronie auta. Brak słupka B jest niecodziennym zjawiskiem, a tylne, przesuwne drzwi, potęgują przestrzeń i ułatwiają wsiadanie. No może nie do końca, ponieważ drzwi wysuwają się zakrywając sporą część kanapy, a widoczna szyna ma prawie metr. Drzwi skrywają również niewidoczny słupek B. Oczywiście taka konstrukcja wymogła na inżynierach przemyślenie sztywności auta, więc jest ono wysokie, wąskie, a ilość blachy w tylnej części auta trochę przeraża (waga auto to 1,2 tony). Coś za coś, jak to zwykle bywa – magia kompromisu. Fajny bajer, ale czy do końca użyteczny to nie wiadomo. Aczkolwiek ze słupkiem B auto na pewno by się tak nie wyróżniało.

Piszę o tym dlatego, ponieważ takie rozwiązanie nie wpływa na przestrzeń w środku. Samochód nie jest ogromny, lecz po prostu większy niż Fiesta, a mniejszy niż Focus. Dla niezdecydowanych w sam raz. W środku spokojnie będą podróżować cztery dorosłe, a nawet wysokie osoby. Przestrzeń potęguje szklany dach, który mocno rozświetla wnętrze i jasną tapicerkę. Siedząc w środku nie odczuwa się żadnego skrępowania. Pot na czole można poczuć przy próbie spakowania całej czwórki do bagażnika. Trzysta litrów to skromny wynik, więc polecam bagażnik dachowy.

Warto również wspomnieć o miejscu dla kierowcy. Za kółkiem Forda B-Max siedzi się wysoko jak w typowym minivanie, co jest zaletą w miejskiej dżungli. W odnajdywaniu pomoże Wam również spore przeszklenie auta – widoczność jest bardzo ok. Ponadto materiały okalające siedzących w środku są miękkie i dobrej jakości, a co więcej nie trzeszczą. Sam kokpit samochodu trochę przeraża. Ilość przycisków należy liczyć w dziesiątkach, aczkolwiek po jakimś czasie człowiek się do tego przyzwyczaja. Mimo wszystko wygląda to trochę kosmicznie.

Guziki służą jednak konkretnym celom, a wyposażenie w wersji Titanium, krótko mówiąc, rozpieszcza. Elektryczne szyby, komputer pokładowy czy zestaw audio z odtwarzaczem CD nikogo nie dziwi, ale… automatyczna klimatyzacja lub czujnik deszczu oraz system zapobiegania kolizjom przy małych prędkościach (do 30 km/h) to jak na ten segment, rzeczy z górnej półki. Nad bezpieczeństwem czuwają również poduszki powietrzne oraz ABS, ESP itp.

Drugą ciekawostką, którą Ford wynosi na piedestał, jest wspomniany, benzynowy silnik EcoBoost. Wyciśnięcie z litra pojemności oraz trzech cylindrów 125 KM kosztowało inżynierów sporej pomysłowości, aczkolwiek ich praca spisuje się na medal. Ponadto nie brzmi jak kosiarka, a turbina nieźle radzi sobie z elastycznym przyśpieszaniem. Wraz z pięciostopniowym „manualem” silnik pracuje doskonale. Jest po prostu wystarczający, zwłaszcza w mieście, a przy tym spala śladowe ilości paliwa. Ford B-Max „pije” średnio 6 litrów na 100 km, a zejście poniżej tego wyniku jest również możliwe. Nie wiem czy jakiś wpływ ma na to system Start&Stop, aczkolwiek jak dla mnie mogłoby go tam nie być.